Hic, rogo, pauxillum veniens subsiste viator

      Et mea scrutare pectore dicta tuo,

Vt tua deque meis agnoscas fata figuris:

      Vertitur o species, ut mea, sicque tua.

5

Quod nunc es fueram, famosus in orbe, viator,

      Et quod nunc ego sum, tuque futurus eris.

Delicias mundi casso sectabar amore,

      Nunc cinis et pulvis, vermibus atque cibus.

Quapropter potius animam curare memento,

10

      Quam carnem, quoniam haec manet, illa perit.

Cur tibi rura paras? quam parvo cernis in antro

      Me tenet hic requies: sic tua parva fiet.

Cur Tyrio corpus inhias vestirier ostro,

      Quod mox esuriens pulvere vermis edet?

15

Vt flores pereunt vento veniente minaci,

      Sic tua namque, caro, gloria tota perit.

Tu mihi redde vicem, lector, rogo, carminis huius

      Et dic: "Da veniam, Christe, tuo, famulo".

Obsecro, nulla manus violet pia iura sepulcri,

20

      Personet angelica donec ab arce tuba:

"Qui iaces in tumulo, terrae de pulvere surge,

      Magnus adest iudex milibus innumeris".

Alchuine nomen erat sophiam mihi semper amanti,

      Pro quo funde preces mente, legens titulum.