Dauid rege mortis lege clauso in sarcofago,

Fraus Scottorum infestorum propalatur illico.

Galienses, Argaidenses, freti vi Albanica,

Saeviebant et caedebant iustos manu impia.

5

Iusti ruunt, atque luunt impiorum furias;

Saevientes, destruentes urbes et ecclesias.

Pace fracta, vi redacta, fortes tradunt debiles,

Hostes caedunt atque laedunt igne, ferro, flebiles;

Debachantur et vastantur horti, campi, aratra;

10

Dominatur et minatur mites manus barbara.

Glasguensis ictus ensis laesus fugit populus;

Marcus vero, sparso clero, solus sistit querulus

Infra duros templi muros, casus ferens asperos;

Ibi flebat et lugebat dies olim prosperos.

15

Sed modestus et honestus Herbertus episcopus

Condolebat et maerebat secum longe positus;

Kentegernum ut supernum regem oret obsecrat,

Pro suorum captivorum spe, ac hostes execrat.

Cum oraret et spiraret precum in discrimina,

20

Et effectu non defectu carerent precamina,

Coepit sanctos Scotticanos verbo parvipendere,

Et beatum Kentigernum pie reprehendere.

His sopitis et oblitis poene contumeliis,

Kentegernus non oblitus est clamorem presulis,

25

Nam post multum tempus ultum revocat episcopum,

Vt sanctorum Scotticorum deleret opprobrium.

Venerandus et laudandus senex mox episcopus,

Iam perfecto spreto lecto, perrexit quantocius,

Et nocturnum et diurnum iter, quasi iuvenis,

30

Diligenter et libenter carpebat cum famulis.

Sed cum iret, et nesciret cur tam erat avidus

Ire, quia cum Helia inspiratur caelitus;

Quod probauit qui rogauit illum cito regredi,

Liberare et salvare se a manu invidi

35

Sumerledi, fraude foedi, hostis atrocissimi

Conspirantis, anhelantis, in ministros Domini.

Qui repente cum ingente classium satellite

Applicatur, et minatur regnum totum perdere.

Haec cum iret et audiret, spiritu ingemuit,

40

"Quis nec ire aut redire," inquiens, "me arguit?"

Salamonem at tironem bellicosum advocat,

Et Heliam, qui per viam illum saepe adiuvat.

"Festinemus, adiuvemus desolatos patriae,

Et oremus, et obstemus illorum miseriae;

45

Debet doctor atque rector pugnare pro patria;

Properemus et pugnemus; nostra est victoria;

Quia Deus semper mens non hasta nec gladio?

Suum gregem atque plebem tuetur in proelio."

Resistentes, audientes aduentum episcopi,

50

Vt dracones et leones fiunt audacissimi.

Quinque ille atque mille Sumerledus hostium,

Contra centum innocentum prompti sunt ad proelium,

Accurrerunt, et fecerunt in phalanges impetum

Perfidorum Argaidorum, infaustorum militum.

55

Audi mira, quia dira diris erant proelia.

Miriceta et spineta, verticem moventia,

Tymus usta et arbusta, rubi atque filices,

Timebantur et rebantur hostibus ut milites.

In hac uita non audita erant haec miracula;

60

Vmbrae, tymi, atque fimi extant propugnacula.

Sed in prima belli rima dux funestus cecidit;

Telo laesus, ense caesus, Sumerledus obiit.

Atque unda furibunda eius sorbet filium,

Ac multorum fugatorum vulneratos millium.

65

Nam hoc truce strato duce fugam petunt impii;

Tam in terris quam in aquis trucidantur plurimi.

Cum in undis sanguibundis naves vellent scandere,

Catervatim, alternatim, suffocantur reumate.

Facta strage atque clade perfidorum millium,

70

Nullus laesus neque caesus erat expugnantium.

Sic detrusis et delusis hostium agminibus,

Kentegernum omne regnum laudat altis vocibus.

Caput ducis infelicis Sumerledi clericus

Amputavit, et donavit pontificis manibus.

75

Vt suevit, pie flevit, viso hostis capite,

Dicens, "Sancti Scotticani sunt laudandi utique."

Et Beato Kentegerno tradidit victoriam,

Cuius semper et decenter habete memoriam.

Hoc quod vidit et audivit Willelmus composuit,

80

Et honori et decori Kentegerni tribuit.