Antiquae legis ius solvens iussio regis,

Ad res illicitas dum cogeret Israelitas,

Septem germani renuentes iussa profani,

Cum genitrice bona, cui maxima danda corona,

5

Virtutis verae reliquis exempla dedere,

Ob patrium morem proprium fundendo cruorem.

Primus tormentis insultans robore mentis

Provocat Antiochum iaculans haec spicula vocum:

Inventor sceleris, quid vos subvertere quaeris,

10

Vesci porcina cum sit manifesta ruina?

Verbera saeva pati sumus exsiliumque parati,

Membrave truncari, quam legem praevaricari.

Mox furor irati linguam iubet ista profati,

Summaque iure pari manuumque pedumque putari,

15

Et cute detracta capitis, nec mente subacta

In fervente virum frigi sartagine vivum.

Ille tenendo fidem perdurat in omnibus idem,

Et moriens digne velut aurum fulget in igne.

Laudat vexati genitrix certamina nati

20

Ad poenas similes animos natura viriles.

Spectat tormentum fratrum pia turba sequentum

Praediscitque mori non succubitura dolori,

Sicque volens perimi iam vincit et in nece primi.

Primus abit mundus, venit ad tormenta secundus,

25

Cui veluti primo, postquam fuit omnis ab imo

Vertice rapta cutis, spes est oblata salutis

Si carnis vescam porcinae sumeret escam.

Ille negat prorsus vetitos attingere morsus,

Vultque necem potius, quam vitam criminis huius.

30

Quam propter mentem quam primus habebat habentem

Rex iubet interimi passum cruciamina primi;

Pectore sed forti, cum iam caro proxima morti

In poenis fieret, ne vel tunc vera sileret

Corripit insanum tali sermone tyrannum:

35

Impie nequidquam rex rem meditaris iniquam

Perdere tormentis nostrae legalia gentis,

Nam legis ritus divinitus est stabilitus.

Nosque per has poenas sedes lucramur amoenas,

Quas praecedentes dudum meruere parentes.

40

Infers dura feris, sed vitae spe melioris

Poenas crudeles vincunt patiendo fideles.

Hic quoque sic fatus moritur sine labe reatus.

Tertius accedit, nec ab horum sorte recedit

Quos moriendo sequi parat spe muneris aequi.

45

Ergo manus profert, linguamque petentibus offert,

Vultque perire magis, quam vivens cedere plagis.

Hos artus, inquit, quos vita caduca relinquit,

Do pro lege Dei spe perpetuae requiei,

Reddendo iterum spe tanta iudice rerum.

50

Magnanimi iuvenis mens nescia cedere poenis

Hostibus horrorem, sibi dat victoris honorem,

Dum bellatores sequitur moriendo priores.

Exponit quartus post hunc cruciatibus artus,

Incipiensque mori, nec cedens mente dolori:

55

Mors, ait, ista brevis carnisque molestia quaevis,

Qua crucias gentem legis mandata sequentem,

Transitus ad vitam fit perpetuo stabilitam,

Quae gemitum nescit, nec tempore victa senescit;

Qua reparata caro fulgebit lumine claro,

60

Ignorans naevum saeclis mansura per aevum.

Qui modo nos urges, et tu funeste resurges,

Vt merito sceleris sine fine gemens crucieris.

Hoc sic exstincto succedunt verbera quinto,

Qui licet afflictus veluti non sentiat ictus

65

Vultu stans hilari non cessat fortia fari,

Dum vi sermonis pondus sustentat agonis,

Auctoremque mali compellat famine tali:

Cum nutu regis cui paret sanctio legis,

Et cui servimus dum te mactante perimus,

70

Qua nos infestas tibi sic permissa potestas,

Quod censura poli non damnet credere noli,

Quodve suum cultum sperni patiatur inultum;

Nam pro se stratos faciet de morte beatos.

Te velut ingratum perimet prius excruciatum,

75

Nec tua posteritas poenas evadet avitas.

Quintus obit victor. Sexto dat vulnera lictor,

Visceribus tortis qui stans in limine mortis

Emittens vocem regem confutat atrocem:

Erras non leviter, scelerum vesane minister,

80

Quod contra coelum vibras ad vulnera telum

More giganteo iusto superante trophaeo;

Nos pro peccatis Domino prohibente patratis

Dum poenas luimus vitam moriendo subimus.

At tibi cor durum non est impune futurum,

85

Supplicio duplici subiture manus inimici,

Hoc prius in mundo, barathrique deinde profundo.

Sexto defuncto stat septimus ordine iuncto.

Iunior hic reliquis iussis tamen obstat iniquis.

Non minus armatus tolerare graves cruciatus,

90

Assertorque Dei consors cupit esse trophaei,

Quem quod adhuc restat regis vox blanda molestat.

Cum iuramentis specialius hunc perhibentis

Se dilecturum, praeclaraque multa daturum,

Vellet ad insolitum si se transducere ritum;

95

Sed scelus horrescens dum sperneret hoc adolescens,

Sexus victricem vocat ad se rex genitricem,

Exhortatur uti iuvenisque suaeque saluti

Consulat, et natum faciat suadendo beatum

Ambiguum verbum rapit, irridensque superbum

100

Promittit genitrix generosi germinis ultrix

Nato suasuram se, consiliumque daturam.

Ergo ter atque quater felix mirandaque mater,

Plena Dei donis septem redimita coronis

Victrix, natorum toties in agone suorum

105

Praemia cui soli damus omnia, singula proli,

Respiciens natum certamen inire paratum,

Taliter hortatur ne poena brevis timeatur:

Optima suadentis, fili, cape verba parentis,

Corpore quae pleno te gessi mense deceno,

110

Cuius vis partus cruciavit corporis artus,

De cuius mammis suxisti lac tribus annis,

Suspice, nate, peto, coelum terramque videto,

Aera conspicito, maris aequora mente subito,

Sunt opus illa Dei diversae materiei,

115

Singula plena bonis divinae conditionis;

Nam polus insignes astrorum continet ignes,

Terra parit fetus, quos est homo carpere suetus,

Vnda genus nantum species gerit, aura volantum,

Quae qui cuncta regit tibi servitura subegit,

120

Vt dum membra geris devotus ei famuleris.

Huic igitur soli subiectus cedere noli,

Sed ne degeneres fraterni sanguinis haeres;

Pro Domino, fili, fer pectore flagra virili,

Fer necis horrorem, totum sibi funde cruorem,

125

Ne pars ulla mei careat mercede diei,

Qua modo qui fiemus, nova corpora suscipiemus.

Ne patiar damnum te perdens, vince tyrannum.

Interea iuvenis cuius mens dedita poenis

Dudum flagra cupit, sic fando silentia rupit:

130

Quid, rex, exspectas, an ut ardua pectora flectas?

Lentas rumpe moras, frustra cunctando laboras.

Legi, non regi, corpus mentemque subegi;

Vltra quam vellem tardas punire rebellem;

Vexas cum differs, sed cum punis praemia confers.

135

Nam spes quae restat nobis solatia praestat,

Parta dolore brevi spes vitae perpetis aevi.

Hac spe suffultus nullos formido tumultus;

Hac ego spe fretus tua provoco verbera laetus;

Hac etiam fortis tutus peto limina mortis,

140

Orans pro reliquis ut non socientur iniquis,

Vtque memor patrum placatus sanguine fratrum

Iam nostro generi Deus incipiat misereri.

Te cum tormentis cogat manus omnipotentis

Nota Dei veri magnalia voce fateri.

145

Tunc rex delusus solitos se convertit ad usus

Saevitiae, quando nil egit pollicitando,

Quem magis accendit, quo spes frustrata pependit.

Et fervens ira iuveni dat verbera dira,

Quem laniare parat, plusquam reliquos laniarat.

150

Hunc ferro, flammis, scutica, sartagine, lammis,

Fustibus et loris lacerat vis tota furoris.

Sic torti iuvenis cedit caro mortua poenis.

Spiritus ad laetum festinat currere coetum.

In grege fraterno rutilans splendore superno

155

Munere quo primus medii ditantur et unus.

Addita prostratis genitrix micat ultima natis,

Tanto splendidior, quanto certamine maior.