De resurrectione corporum

 

Quod latuit priscos huius mundi sapientes,

Qui coeli terraeque plagas et tempora mensi,

Rerum naturas se comprehendisse putarunt,

Nobis certa fides visuque probata revelat,

5

Ipso qui mortem destruxit testificante,

Quod nova post cineres humana cadavera surgent,

Et reparata caro iam finis nescia surget.

Primitiae Christus, dux et caput ipse piorum,

De Patris ad dexteram prius ascendendo levavit.

10

Et rediviva polo tandem sua membra locabit.

Neve quis haec aliis contingere posse negaret,

Quod sibi concessit, qui solus criminis expers,

Et Deus est et homo, vitae mortisque magister,

Iusserat exstinctos reduces ad munera vitae,

15

Dum mortalis adhuc mistus mortalibus esset,

Testari populo, quod spiritus et caro iungi

Vt potuere prius, cum nondum iuncta fuissent,

Sic etiam post fata queunt disiuncta reduci;

Nec stat in alterutro gravior labor Omnipotenti.

20

Filius haec viduae proles docet unica matri,

Quem Deus a feretro, turba spectante, levavit.

Lazarus haec clamat, dum prosilit a monumento

Velatus faciem, manibus pedibusque ligatis;

Instita nec retinet, cui iussio fortior instat.

25

Et ne desperet fragilis quoque talia sexus,

Clausa puella domi verum rediviva fatetur;

Testis uterque parens, et turba domestica testis.

Haec igitur spes est, haec exspectatio sola,

Quae consolatur multos magnosque labores,

30

In quibus a miseris sub tempore vivitur isto.

Ipsa metum mortis, poenamque fidelibus aufert

Excusatque, Domini ne sua videatur imago

In nihilum redigi, frustraque fuisse creata,

Si finis noster cinis est, vilisque favilla.

35

Haec nobis sancti tradunt credenda prophetae.

Iob quoque vir patiens, contemplatorque futuri.

Hac spe solatur percussae vulnera carnis,

Quod sua de tumulo caro, pellis et ossa resurgent,

Viventemque Domini redivivus et ipse videbit.

40

Ad secreta poli semel et bis raptus, idipsum

Affirmat Paulus, perhibens sermone fideli

Mundo terribilem tuba quod dabit ultima cantum;

Nec mora, defuncti scissa tellure resurgent,

Occurrensque Deo pars in sublime feretur,

45

Altera devexum captiva trahetur in orbem.

Credere quid dubitem fieri quod posse probatur?

Quodque refert factum sacra pagina, quidni futurum,

In quo consistit fidei vis maxima nostrae?

Cuius et ipse typum, naturae munere gesto,

50

Quaque die somno, ceu mortis imagine pressus,

Rursus et evigilans veluti de morte resurgo,

Ipsa mihi sine voce loquens natura susurrat:

Post somnum vigilas, post mortis tempora vives,

Clamat idem mundus, naturaque provida rerum,

55

Quas Deus humanis sic condidit usibus aptas,

Vt possint homini quaedam signare futura.

Mutat luna vices, defunctaque lumine rursum

Nascitur, augmentum per menstrua tempora sumens.

Sol quoque per noctem quasi sub tellure sepultus,

60

Surgens mane novus reditum de morte figurat.

Signat idem gyros agitando volubile coelum,

Aera distinguens tenebris et luce sequente.

Ipsa parens tellus, quae corpora nostra receptat,

Servat in arboribus vitae mortisque figuram.

65

Et similem formam redivivis servat in herbis,

Nudatos foliis brumali tempore ramos,

Et velut arentes mortis sub imagine truncos

In propriam speciem frondosa resuscitat aestas;

Quaeque peremit hiems nova gramina vere resurgunt,

70

Damnaque temporibus restaurant pristina certis,

Semina iacta manu sulcis moriuntur operta,

Quae velut e tumulis cito vivificata resurgunt,

Vt suus incipiat labor arridere colonis.

Nos quoque spes eadem manet et reparatio vitae,

75

Qua revirescat idem, sed non resolubile corpus.

An mihi subiectis data sit renovatio rebus,

Totus et hanc speciem referens mihi serviat orbis,

Me solum premat irreparabile damnum;

Et quid erit causae modico cur tempore vivens

80

Optima pars mundi, vitaeque datoris imago,

Post modicum peream, sublata spe redeundi?

At pro me factus duret per saecula mundus,

Nonne putas dignum magis inferiora perire

Irreparabiliter, quam quae potiora probantur?

85

Sed tamen illa manent, ergo magis ista manebunt.

Praeterea quaenam ratio sinit ut bonus auctor,

Cuius propositum fuit immortalia nobis

Corpora largiri, supplendis apta ruinis

Angelici casus, aut defecisse putetur,

90

Aut quasi mente levis, quod tunc voluit, modo nolle?

Absit utrumque Deo, cuius tam fixa voluntas

Ad bona quae coepit semel, estque plena potestas.

Ergo nihil restat cur iam dubitare velimus

Nos cum corporibus fruituros perpete vita.