Ad puerum Anglicum

1

Ave, puer speciose, qui non queris pretium,

Qui te dono comparari summum ducis uitium,

In quo decor et honestas delegit hospitium,

Forma cuius sibi capit oculos spectantium.

2

Crinis flauus, os decorum ceruixque candidula,

Sermo blandus et suauis sed quid laudem singula?

Totus pulcher et decorus nec est in te macula

Sed uaccare castitati talis nequit formula.

3

Cum Natura te creauit, dubitauit paululum,

Si proferret et puellam an proferret masculum,

Sed dum in hoc eligendo mentis figit oculum,

Ecce prodis in commune natus ad spectaculum.

4

Postquam uero tibi manum extremam adhibuit,

Est mirata, quia talem te creasse potuit

Sed Naturam in hoc solum errauisse patuit,

Quod cum tanta contulisset, te mortalem statuit.

5

Tibi nequit comparari quislibet mortalium,

Quem Natura sibi fecit singularem filium

In te sibi pulchritudo legit domicilium,

Cuius nitet caro cara candens uti lilium.

6

Crede michi: si redirent prisca Iouis secula,

Ganimedes iam non foret ipsius uernacula,

Sed tu raptus in supernis grata luce pocula,

Gratiora quidem nocte Ioui dares oscula.

7

Puellarum iuuenumque uotum exstas publicum,

Te suspirant et exoptant, quem nouerunt unicum

Errant quidem, immo peccant, qui te uocant Anglicum,

E uocalem interponant et dicant Angelicum.