His commota super furibundi praesidis ira,

Ire duos equites, sanctumque adducere iussit.

Obvius his Mammes montis scandentibus alta,

"Quo properatis?" ait. "Mammetem quaerimus", aiunt,

5

"Si nosti, monstrato viam, qua mansitet ipse,

Vel qua pascat oves". "Non huius nominis", inquit,

"Hic cognosco virum, nec huius mansio nota est."

Non trepidans hoc dixit enim, sed verba monentis

Implevit domini, sanctos qui iussit apertas

10

Declinare minas. Vt servet iussa, peregit

In solo sermone fugam, nam caetera fortis

Temptamenta tulit, pro Christo ponere malens

Quam servare animam, verbisque sequentibus ipsum

Non timuisse docet. "Mammes cur quaeritur", inquit

15

"Declarate mihi et vobis monstrabo videndum."

"Proditione", aiunt, "pulsantur praesidis aures,

Audit et hunc puerum magicis confidere rebus

Et domitare feras et agrestibus imperitare."

Ille dei dono monitus respondit: "Eamus

20

Gustemusque prius, tum iussa facessere tempus";

Adductisque domum convivia larga paravit

Panis, aquae niveique apponens munera lactis,

Non tantum proprios precibus dilexerat hostes,

Verum quod sancti monuit sollertia Pauli,

25

Esuriemve sitimve pati non pertulit ipsos.

Hinc videas mentem prunas tetigisse calentes,

Dum velut affines Mammem venerantur amici,

Et redeunt sanctae testes virtutis opimi.