De ranis in palude manentibus

In palude lutea Rane conmanebant,

Que de situ fertili felices gaudebant;

Sed, ut se pro libito quocumque ferebant,

A Ioue rectorem iugi clamore petebant.

5

Ranis hoc petentibus, cepit hic ridere

Parcens innocentibus; quem magis mouere

Suis instant precibus ut uellet fauere,

Quo possent proprias leges sub lege tenere.

Harum uictus precibus, illis alludebat

10

Et paludi ueterem truncum demittebat;

Quo cadente, turbida turba fugiebat,

Que tantum sonuit quasi mortis tela timebat.

Vna tamen strenua cominus meauit,

Vt truncum conspiceret, quem regem putauit;

15

Fugitiuas socias ad se conuocauit,

Atque salutare regem se turba parauit.

Set, ut truncum mortuum iacere uiderunt

Suis illum pedibus Rane calcauerunt;

Regem petunt alium, sicut petierunt.

20

Qui concedit eis regem qualem meruerunt.

Ranis regem turpiter colubrum signauit;

Ille ferox miseras Ranas deuorauit.

Que turba mox lacrimis Iouem concitauit.

Vt parcat miseris; quibus hec responsa parauit:

25

Prius a me principem querulum petistis,

Et negaui; precibus lacrimas iunxistis:

Dedi uobis humilem quem uos despexistis;

Hac ratione datur uobis rex, ut meruistis.

Ista potest fabula stultos denotare,

30

Qui magistri nutibus uolunt obuiare;

Quos cernit Dominus elatos meare,

Mittit eis rigidum qui possit eos superare.