Errantem per agrum uulpes derisit onagrum,

Quem pro laude soni uesci dedit illa leoni;

Qui sit ut illusus, referam lectoris ad usus.

Nam cum sensisset, famis hic quod mole perisset,

5

More suo ludens, retulit sibi talia prudens:

"Si sine corde feram nec habentem lumina dedam,

Dic, si uesceris, qua me cito dante frueris?"

Cui cum dixisset se mandere, quaeque dedisset,

Protinus inpelli cor ad hoc male suasit aselli,

10

Ipsius ut blanda prece currat ad oscula danda;

Digna repentinae fuit huic quod causa ruinae.

Mox leo, consumpto iam pene cadauere cuncto,

Dum cor habere nequit, aures et lumina querit,

Subdola iam pridem uulpes que dempsit eidem.

15

Talia querenti, nec se reperisse dolenti:

"Non aliquem culpes", respondet subdola uulpes,

"Non sic deceptus, nec tam foret ultro prouectus,

Si supradictorum frueretur quolibet horum".

Nouerit ille sibi solummodo talia scribi,

20

Mente quidem captum quem constat ad utile factum;

Quem si forte peti contingat ymagine leti,

Si cor inanescat, aures oculusque patescat,

Sub specie pacis ne corruat arte fugacis.