De septem diebus et nominibus eorum

Principio mundi septem Deus ille creator

Instituit cyclos, quos sphaerae circulus ambit,

Singula qui finxit sub certis cursibus astra,

Nominibus propriisque philosophia notavit,

5

Nomine Saturni primum, Iovis atque secundum,

Mars sub eis currens, et sexto Mercurius,

Luna quidem minimo decurrit septima coelo

Quaeque dies astris accepit nomen ab istis,

Hac ratione operique nostro competit apte

10

Lux cum nocte sua viginti quattuor horis,

Constat et aeternum deducit ab aethere cursum,

Nunc a Saturno tu connumerare supremo,

Incipe post illos lunae numerabis et orbem,

Sic in circuitu per cunctos calculus ibit,

15

Cui numerus primus post quattuor atque decem bis

Convenit, illius assumit nomen habetque.

Ergo prima dies vocitata est nomine solis.

Nunc veri solis, qui nos de morte redemit,

Pars numerus lunae dat nomen inesse secundae,

20

Et sic quaeque dies accepit nomen ab astris,

Sed nunc flectamus atque praemisimus illa.

Articulum officioque styli promissa canamus,

Quarta luce Deus duo mundi lumina finxit.

Planetasque alios, stellas et sidera cuncta,

25

In firmamento quibus immutabile cursus,

Addidit et proprium cursum haud excedere iussit,

Hic est ille dies in quo sapientia scripsit,

Aequales horas noctis fieri atque diei,

Et cursum solis fuerit studio rationis,

30

Circuitus eius cognovit pervigil annus,

Ter centum fieri cum sexaginta diebus,

Quinque superiectis simul et constare quadrante,

Sed cuiusque rei quadrans est portio quarta,

Tres vero reliquae dicuntur nomine dodrans,

35

Vnde dies isti procedunt vel numerantur,

Per documenta damus, si nosse cupis, manifeste.