63. de sancto Ruperto

1a

O Ierusalem, aurea civitas,

Ornata regis purpura.

1b

O edificatio summe bonitatis,

Que es lux numquam obscurata.

1c

Tu enim es ornata

In aurora et in calore solis.

2a

O beata purericia,

Que rutilas in aurora,

Et o laudabilis adolescentia,

Que ardes in sole.

2b

Nam tu, o nobilis Ruperte,

In his sicut gemma fulsisti.

Vnde non potes abscondi stultis hominibus,

Sicut nec mons valli celatur.

3a

Fenestre tue, Ierusalem,

Cum topazio et saphiro

Specialiter sunt decorate.

3b

In quibus dum fulges, o Ruperte,

Non potes abscondi tepidis moribus,

Sicut nec mons valli,

Coronatus rosis, liliis et purpura

In vera ostensione.

4a

O tener flos campi

Et o dulcis viriditas pomi

Et o sarcina sine medulla,

Que non flectit pectora in crimina.

4b

O vas nobile,

Quod non est pollutum

Nec devoratum

In saltatione antique spelunce

Et quod non est maceratum

In vulneribus antiqui perditoris.

5

In te symphonizat spiritus sanctus,

Quia angelicis choris associaris

Et quoniam in filio dei ornaris,

Cum nullam maculam habes.

6

Quod vas decorum tu es,

O Ruperte,

Qui in puericia et in adolescentia tua

Ad deum anhelasti in timore dei

Et in amplexione caritatis

Et in suavissimo odore

Bonorum operum.

7

O Ierusalem,

Fundamentum tuum positum est

Cum torrentibus lapidibus,

Quod est cum publicanis

Et peccatoribus,

Qui perdite oves erant.

Sed per filium dei invente

Ad te cucurrerunt

Et in te positi sunt.

8

Deinde muri tui

Fulminant vivis lapidibus,

Qui per summum studium bone voluntatis

Quasi nubes in celo volaverunt.

9

Et ita turres tue,

O Ierusalem,

Rutilant et candent per ruborem

Et per candorem sanctorum

Et per omnia ornamenta dei,

Que tibi non desunt, o Ierusalem.

10

Vnde vos, o ornati

Et o coronati,

Qui habitatis in Ierusalem,

Et o tu, Ruperte,

Qui es socius eorum

In hac habitatione,

Succurrite nobis famulantibus

Et in exilio laborantibus.