Prologus ad Ottonem

Oddo Romani praefulgens gemmula regni,

Oddonis flos augusti splendens venerandi,

Cui rex altithronus, perpes quoque filius eius,

Praestitit imperium pollens in vertice rerum:

5

Vilem ne spernas vilis textum monialis,

Quem praesentari, si digneris reminisci,

Ipse tui claris iussisti nuper ocellis,

Et cum perspicias maculis sordescere crebris

Ad celerem tanto veniam mox pronior esto.

10

In monstrando, tuis quantum plus pareo iussis,

Si tis praecepto non urgerer metuendo,

Non foret ullo modo mihimet fiducia tanta,

Vt tibi praesentis scrutandum rusticitatis

Auderem satis exiguum praeferre libellum;

15

Qui praestante Deo patri subiunctus in aula,

Ipsius et monitis promptus parere paternis,

Par decus imperii retines concorditer ampli,

Comportans dextra sceptrum regale tenella.

Sed quia te memini sublimiter assimilari

20

Nato famosi regis David Salomoni,

Qui genitore suo praesente iubenteque sancto

Optata regnum suscepit pace paternum,

Ipsius exemplo te contentum fore spero;

Qui cum regnando resideret in arce superba,

25

Prudenter legum condens decreta sacrarum

Ac penetrans animo rerum secreta profundo,

Nunc libet et minimis mentem laxare rimandis,

Sed nec conflictum fastidit rite duarum

Solvere iudicii celeri discrimine recti,

30

Prolem restitui verae mandans genitrici.

Hinc supplex te posco quidem nostrum Salomonem;

Et licet imperii tenearis sollicitandi

Cura, digneris tamen et propriae monialis

Ludendo seriem nunc lectitare recentem,

35

Quo male compositis verbis mox decidat omnis

Rusticitas, oris detractibus imperialis

Nominis et titulo signata tui venerando

Despectus nimia meriti tueantur ab aura.